dilluns, 15 de setembre del 2008

This time tomorrow

Así se titula una estupenda canción de los Kinks (de su álbum "Lola..." de 1970) que venía escuchando esta mañana, de vuelta de Villar, con algunas certezas apiladas en el maletero de mi coche.
He dejado atrás horas de incertidumbres. No soy partidario de los futuros previsibles y planificados, pero me gusta ser dueño de mi destino, por lo menos poder estar agarrado e intentar controlar el rumbo de mi locomotora desbocada. Odio la incertidumbre cuando ésta no depende de mí. Me gustan los retos, la fascinación por lo que deparará cada nuevo día. No sé qué me deparará el mañana, pero me pille donde me pille, es un tiempo que me pertenece porque habré llegado a él siguiendo mis propios pasos.

La canción de los Kinks no tiene mucho que ver con nada de esto (¿o sí?), pero ha sido la banda sonora ideal para poner por escrito mis sentimientos. A continuación os dejo con un clip con la canción, cuya letra original podéis leer aquí. Más abajo veréis la letra alternativa que he encajado -yo no soy Ray Davies- como he podido.



A ESTA HORA MAÑANA

A esta hora mañana, sabré dónde estoy
En un lugar sin tiempo
Anclado en un mundo que flota en el vacío.

A esta hora mañana, será el ocaso
De un día que ya existe y ya es mío,
un preludio de noche y un atisbo de aurora.

Dejaré las horas inciertas, los planetas de brumas que no dejan ver la luz.
Olvidaré las manos temblorosas que escalan montañas de papel.

A esta hora mañana, volveré a ver
Rostros que miran a los ojos
Millones de seres menudos arrastrándose atenazados a mis pies,
Mientras avanzo por una multitud ensordecedora.
No se adonde me dirijo,
No me importa el mañana del mañana.
Sólo sé que mañana existe para mí
En el espacio, un espacio sin futuro.

Dejaré las horas inciertas, los castillos sin ventanas y con almenas afiladas,
Las galaxias blancas en un mundo sin sombras.

A esta hora mañana no sé si estaré vivo
Pero pisaré infinitos centímetros donde reposar
Una tierra con viento y gritos y sonrisas y certezas.
A esta hora mañana,
A esta hora mañana.

3 comentaris:

Jose Manuel ha dit...

Juanra, ¡¡¡welcome back!!! El pueblucho, el blog y los cortaos del bar de Maruja no eran lo mismo.
La canción mola. Joder, ¿has visto la de entradas que has recibido a tu post; Minneapolis, Hamburg, Rio de Janeiro..?

Begonya Mezquita ha dit...

ara sí que podem començar el curs!
m'alegre molt que, després de tanta incertesa, hages pogut tornar, JR. m'alegre pels alumnes de 2n de bat, per tu, per tots i per totes. et veig al volant del teu carro, cantant com un boig i inventant noves lletres per a l'hora que demà comença.

Emilio ha dit...

Brindo porque ,con el nuevo régimen, todo es posible. No sé si lo respirais, pero yo noto en el ambiente del instituto una nueva energía, una fuerza positiva que es capaz de todo.Al mismo tiempo, poco a poco,una neblina gris se va alejando entre las horadadas montañas , abandonándose a morir irremediablemente.